Sfeerverslag Zuco 103
Eigen werk
Het is niet druk voor Hedon, vlak buiten het Zwolse centrum, maar eenmaal binnen aangekomen is het al een vrolijke bedoeling. Zomerse klanken luiden door de speakers, een paar vrolijke meisjes wagen al een paar voorzichtige danspasjes terwijl het zaaltje langzaamaan volloopt. Hoopvolle blikken gaan naar het met exotische instrumenten afgeladen podium, Zuco 103 laat niet lang meer op zich wachten. De Nederlandse band met zijn Braziliaanse zangeres zal de zaal snel vullen met warme tropische klanken. Het podium staat bijna overvol met een breed scala aan interessante instrumenten, variërend van het meest bijzondere slagwerk tot keyboards en ingewikkelde mengpanelen. Voorlopig is het woord echter aan de DJ, die het publiek klaarstoomt met herkenbare Zuco beats.
Het Zwolse publiek heeft al eerder kennis mogen maken met deze energieke band, die een ongrijpbare stijl speelt met elementen van salsa, bossa nova, soul, drum ‘n’ bass en zwoele Portugese, soms Engelse, vocalen. Zuco 103 tourt veel in Nederland, Brazilië en de rest van Europa, en is onder meer te horen geweest op het North Sea Jazz festival en Sziget.
Met luid applaus en gejuich wordt de band ontvangen, en direct trekt het publiek naar het podium toe. De stijve spieren moeten nog een beetje loskomen, maar aan het eind van het eerste nummer zit het vuur er bij de band al goed in, stilstaan blijkt onmogelijk. Zangeres Lilian Vieira betovert de zaal met haar onweerstaanbare glimlach en prachtige stem, iedereen lijkt vrolijk, en de treurige regenachtige buitenwereld lijkt verder weg dan ooit. Eventjes worden we meegenomen naar een klein tropisch eiland waar een stralende Braziliaanse vrouw met een vrolijke zomerjurk, op slippers ons laat proeven van een onbezorgde, opgewekte levenswijze. De hele band straalt een harmonie uit die het goed weet te reflecteren op het publiek.
Van melancholische Portugese liefdesliedjes gaat Zuco soepel over op lichte drums wat uiteindelijk ontaardt in een fantastische live drum ‘n’ bass solo van de drummer. Hoewel dit ruigere werk sommige salsa liefhebbers even doet fronsen komt het feest door een aantal enthousiastelingen nu pas echt op gang.
We boogie-woogieën vrolijk verder, met het aantal dansende lichamen stijgt ook de temperatuur in de zaal, Vieira’s slippers en zomerjurk lijken ineens een stuk waarschijnlijker. Na een stel nummers die losjes van soul overlopen naar funk met lichte drums komt de band met wat experimentelere oosterse klanken waarop de zangeres de zaal uitdaagt tot buikdansen. Hierna komt Zuco’s ‘king of the bongo’ meer aan bod, hij begeleidt de snelle vocalen van de zangeres feilloos naar het laatste nummer, ‘whaaa’, wat tevens het eerst uitgebrachte nummer van de band is. Met een laatste ‘whaaa’, een lach, een kushandje en onder luid applaus verlaat Zuco het podium.
Misschien is het door het niet afhoudende gejuich, misschien is het artiestenroutine, maar de band komt een minuut later terug voor een laatste nummer. Na alle bandleden uitvoerig bedankt te hebben moet het publiek hierna dan toch afscheid nemen van Zuco 103. Nog één gezamenlijke buiging, en dan zijn ze ook echt weg.
De DJ stelt het publiek, dat het dansen nog lang niet zat is, niet teleur, en knalt er direct een paar bekende Zuco hits tegenaan. Zo loopt de avond langzaam ten eind. Groepjes praten met een drankje erbij vol lof na over een geweldig optreden, sommigen pakken de dagelijkse stress meteen weer op en staan te dringen bij de garderobe, en anderen lopen naar buiten om op temperatuur te komen. Mensen kijken tevreden, het is een mooie avond geweest, maar nu moeten we echt van het eiland af, weer terug de regen in.
