Eigen werk
Sandro is het typische voorbeeld van de moderne, hoogopgeleide Georgiër. Hij spreekt zijn talen, is betrokken bij politieke activiteiten en is openlijk homoseksueel.
Het is de dag na de verkiezingen, en met een groep vrienden zit Sandro aan tafel. Er wordt gediscussieerd en ondanks dat ik geen woord versta van de Georgische woordenstroom, is de kwestie duidelijk. Met wie is het land beter af, met de Europagezinde Saaskashvili met zijn populaire Nederlandse vrouw Sandra Roelofs of met de oppositiekandidaat Bidzina Ivanishvili die de banden met Rusland aan wilt halen. Mij wordt uitgelegd dat de meningen nogal verdeeld zijn. Het probleem is volgens de vrienden dat Georgië al jarenlang zijn beste beentje voorzet om toe te treden tot de EU, maar dat er pijnlijk weinig voor terugkomt. ‘We zijn een van de meest veilige landen ter wereld, hebben een goed klimaat om een zaken te doen en wees eerlijk, vergelijk Georgië nu eens met Roemenië en leg mij uit waarom wij niet toegelaten worden’. Sandro heeft misschien een punt, maar volgens hem komt het door Rusland. ‘De EU is bang voor Rusland en durft Georgië niet toe te laten. Wij willen niet verder met Rusland, maar op deze manier drijft de EU ons alsnog in hun handen en krijgt Poetin ons op de knieën.
Angst voor de Russen
‘We moeten blijven bouwen, zegt Vaja, voorstander van Saaskasvili. Ik leg uit dat in Nederland Georgië maar een vaag begrip is en dat de meesten er maar weinig vanaf weten, laat staan dat ze zich realiseren dat het geografisch gezien nog steeds Europa is. Ik begrijp hun frustratie dan ook goed. Ze willen bij Europa horen, maar zitten achter Rusland in een vergeten uithoek van het continent. We zijn het contact met Europa verloren toen we ingelijfd werden door de Turken en daarna de Russen. De angst voor de Russen zit er bij de Georgiërs nog steeds goed in nadat het land in twintig jaar tijd twee revoluties op Georgische bodem steunde. De eerste in 1992 in Abchazië en de tweede in 2008 in Zuid-Ossetië. ‘De Russische tanks stonden 60 kilometer voor Tbilisi. Wie zegt dat ze de volgende keer niet doorrijden en ons inlijven. En wie komt ons dan helpen? Ik opper positief dat als de oppositiekandidaat Ivanishvili wint er misschien wat speling komt in de mogelijkheid om toe te treden tot Europa nadat de onderlinge relatie verbeterd is. Daarnaast zou het goed zijn voor de handel toch? ‘Dat is inderdaad het positieve scenario, maar dat krijg je bij Rusland niet’, schampert Sandro.
Een land in beweging
De meesten van Sandro en zijn vrienden willen studeren in Europa om daar werk te vinden. Ondanks de grote stappen voorwaarts die het land de afgelopen jaren maakte, is de werkloosheid nog steeds hoog en ligt het gemiddelde loon op zo’n 370 euro per maand. Ondanks de prachtig opgepoetste hoofdstad zijn er zeker nog wat beren op de weg voor Georgië. Toch omarmen de vrienden de vooruitgang die het land heeft geboekt de afgelopen jaren. Sandro merkt sarcastisch op: ‘ik weet dat ik zo gauw niet zal trouwen, maar we gaan vooruit’. Het is een goed voorbeeld van een nieuwe cultuur die aanschopt tegen de tegen traditie van vroeg trouwen en toont de typische kloof tussen de snel levende nieuwe, kansrijke generatie en hun ouders. Georgië is duidelijk een land in beweging en daardoor is het contrast groot tussen het stadsleven en het eenvoudige plattelandsbestaan. Toch zijn de vrienden niet vergeten waar ze vandaan komen en spreken ze allemaal met liefde over hun land en de dorpjes waar hun familie woont. De schone lucht, de natuur en de onovertroffen kookkunst van oma.
Een steuntje in de rug
Van hard vechten voor een goede opleiding, een carrière en voor de politiek in eigen land is bij de meeste Nederlandse jongeren geen sprake. Bij ons is het voor elkaar en we nemen het bij wijze van spreken voor lief. Ook het deelnemen aan de EU is hier iets waarvoor ze vechten, en ik als bezoekende Europeaan word geconfronteerd met de vraag: wat is Europa eigenlijk? Hier weten ze het wel. Ze zijn blank, christelijk en cultureel verbonden aan de rest van Europa. Ze willen heel graag.om verder te komen kunnen ze het zetje in hun rug en de steun goed gebruiken. Europa is wat minder happig. Wij hebben hen niet nodig, zo simpel is het, en de relatie met Rusland zullen we er zeker niet voor op het spel zetten. De toekomst zal leren wat deze afwijzende houding voor dit kleine landje betekent. In elk geval gaat de vooruitgang door en blijven de trotse Georgiërs vechten voor hun bestaan.
