Genoeg
Saigon is mijn thuis. Na het beeindigen van mijn fietsavontuur vond ik hier een veilige haven die paste bij de dynamische levensstijl van het reizen. Hier kreeg ik de kans om me te ontwikkelen als schrijver, door eindelijk aan een boek over mijn reis te beginnen, en als outdoorleraar voor Vietnamese stadskinderen. Maar hoeveel ik ook ben gaan houden van Saigon, het is geen eindbestemming.
Tijdens mijn vorige reis bleven de poorten van India en Nepal om visumtechnische redenen voor me gesloten, maar het verlangen bleef. Dus ik ga weer fietsen, van Vietnam naar India ditmaal, en wie weet nog verder.Maar dit keer reis ik niet alleen! Een van de grootste cadeau’s van mijn tijd in Vietnam is geweest dat ik het mocht delen met iemand. Door een gekke draai van het lot ben ik hier, aan de andere kant van de wereld, een meisje tegengekomen uit mijn thuisstad Zwolle. Elske is net als ik aan het eind van een wereldreis neergestreken in Saigon en toen ik noemde dat India en Nepal lonkten, was zij het die voorstelde om daarheen te fietsen! Het ging ongeveer als volgt:
T: Ik droom er al jaren van om nog eens door India en Nepal te reizen.
E: Dat lijkt mij ook bijzonder.
E (na even denken): Waarom fietsen we daar dan niet gewoon heen?
T (stomverbaasd) Huh? Zou je daar echt met mij naar toe willen fietsen?
E: Als we het maar niet op jouw manier doen, oke?
T: Hoe dan?
E: Op onze manier natuurlijk, sukkel. Ik ga toch niet achter jou aanfietsen omdat jij dit toevallig al eerder hebt gedaan?!
T (weet niet wat hij moet zeggen): Uh, oké. Wanneer gaan we?
Zo gezegd, zo gedaan. Elske kocht een fiets, we gingen samen een week lang proefrijden in de Centrale Hooglanden van Vietnam en kwamen erachter dat we een goede dynamiek hebben. We fietsen ongeveer even hard, zijn beiden geen prestatierijders en kunnen actief genieten van mooie plekjes die we vinden.
Ondanks dat het leven onderweg een tweede huid voor me is geworden, valt er nog veel te leren. Elske’s inbreng maakt dat ik me bewust word van mijn eigen doe-drang die er soms voor zorgt dat ik niet echt geniet van het moment, maar telkens een paar stappen vooruit denk. Ook ben ik door mijn lange isolement soms wat nukkig en volg ik vaak koppig mijn eigen ezelspad. Ik hoefde onderweg immers nooit met iemand te overleggen. Best grappig eigenlijk dat je na zoveel jaren in vrijheid nog zoveel oude patronen met je meedraagt, zelfs tot aan de andere kant van de wereld.
Op 17 juni, precies 5 jaar na mijn vertrek uit Nederland, fietsen we Saigon uit, westwaarts richting India. Hoe we er gaan komen, hoe lang we erover gaan doen en waar de reis daarna naartoe gaat, vinden we niet zo belangrijk. Via mijn bijdrage in Genoeg en mijn Facebookpagina houd ik jullie op de hoogte van onze belevenissen, ontmoetingen en inzichten in het Verre Oosten.
