Voetbal kijken in Duitsland
Eigen werk
Ik zou in het oranje door Duitsland rijden, de wedstrijden in dorpskroegjes kijken en juichen als een gek als Nederland zou scoren. Als we ten minste door de voorrondes waren gekomen. Met de staart tussen mijn benen reed ik Duitsland in, anticiperend op de grijnzende gezichten van onze oosterburen als ik mijn herkomst zou onthullen. Zo kwam het dat ik in Osnabrück ineens tussen de Duitse fans zat voor een groot scherm. Ik had het liever anders gezien, maar ik ben te gast bij Frank en Inka, een fijn Duits stel. Dus de uitnodiging om in de achtertuin van vrienden op groot scherm met tapbier en barbecue de wedstrijd tegen de Grieken te gaan kijken, kon ik toch zeker niet afwijzen. Sterker nog, ik vond het wel prima.
De grijnzende gezichten zijn er absoluut bij binnenkomst. Toch word ik snel aan een kroes lokaal Weissbier en een bord Kartoffeln gezet en voel ik me welkom bij deze vrienden en familie. Het fluitsignaal klinkt en de spanning is te voelen. Hoewel, ‘die Grieken kunnen we wel hebben’, klinkt het algauw zelfverzekerd uit de mond van een van de ouderen. Snel blijkt dat de Duitsers de overhand hebben, en als het 1-0 wordt, lijkt de pot gespeeld. ‘Die Blauen haben auch kein Geld. Kein Geld, kein Toga’, grapt opa tegen zijn kleindochter terwijl hij celebratieve shooters inschenkt. Ik mag kiezen tussen wit of rood. Geen flauw idee hebbend wat er geschonken wordt, ga ik voor de rode Schnapps.
In de rust is er ijs, worden er lekker harde grappen over Merkel gemaakt en komt de stemming er goed in met het Bier vom Fass en het rood-witte keuzemenu. Keurig worden de bakjes chips en nootjes continue door de vrouw des huizes aangevuld. De mannen, die zitten. Dan maakt Griekenland gelijk en ik merk dat ik meegesleept wordt door het enthousiasme om me heen. Sterker nog, ik vind het oprecht spannend. Net als in Nederland zitten hier de beste coaches voor de buis, en het commentaar op hun zwoegende landgenoten is niet van de lucht. Vooral de adviezen als ‘schiessen, schiessen’, lijken enorm gefundeerd. Ruim vijf minuten later doet die Mannschaft dat dan ook, met een prachtig doelpunt. De wedstrijd lijkt beslist en de jolige rust keert weer in de Osnabrückse achtertuin. Men drinkt er nog een, de vrouw des huizes vult de bakjes chips nog eens bij, er wordt gelachen om de mokkende weluitgedoste Grieken en vriend Lothar Matthäus mag na de pot even komen zeggen wat hij er van vond. Time to go.
Nog geen week later loop ik tussen verslagen Duitse supporters en is de droom voorbij. Het leek zo mooi te worden voor ze. In de overvolle Biergartens zit iedereen er beteuterd bij. Dat hadden ze niet aan zien komen. Ook vandaag is Lothar er weer bij. Wederom een signaal om naar huis te gaan.
