Eigen werk
Zittend op de keukenvloer naast een krukje vol willekeurige etenswaren kijk ik geërgerd met toegeknepen ogen naar de eerste zonnestralen die in mijn vermoeide ogen schijnen. We hebben het weer gered tot zonsopgang. Het feestje kon niet lang genoeg duren, maar nu is het toch mooi geweest vinden we. Om bij mijn matras te komen, klim ik over drie hoopjes mens in de gang heen en open zachtjes de deur naar de slaapkamer. Ook deze ruimte ligt vol met uitgefeeste reizigers, inclusief mijn eigen slaapzak die ineens bewoond wordt door een voor mij totaal onbekende Kazach. Dan maar zonder, want het is warm genoeg in de driekamerflat die ik met vier medereizigers huur in de Kirgizische hoofdstad Bishkek. We hebben een pauze genomen om visa te regelen en bij te komen van onze avonturen in de bergen en maken er een gedenkwaardige maand van.
Dansende violist Adam, beroepsdrinker Max, ninja in spe Cedric van 10, Heather en Mike van 66 en 68 en een kluit fietsers, lifters, klimmers en wereldreizigers leven als tijdelijke familie in een oude sovjetflat buiten het centrum. Een eigen huis brengt nieuwe mogelijkheden. Naast de luxe van een eigen douche, keuken en een fijn balkon, hebben we de kans iets terug te doen voor alle gastvrijheid die elk van ons in overdaad heeft ontvangen onderweg. Reizigers uit alle windstreken kunnen bij ons aankloppen, en deur staat altijd open. Via het online netwerkt Couchsurfing nodigen we tientallen reizigers uit die in de buurt van Bishkek zijn, met als gevolg dat we binnen no-time met zijn zestienen in onze driekamerflat wonen, er een groeiende stapel backpacks en fietsen in de gang en in de kamers staat en dat de berg stinkende reizigersschoenen voor de deur een serieuze kluwe wordt.
5 kilo rijst, 5 kiilo pasta, 2 kilo linzen en een zak noedels. We staan vrolijk voor een verbouwereerde bazaarkoopman die blij is met zijn handel, maar zich duidelijk afvraagt wat er met al die rijst gaat gebeuren die we vrolijk inladen in de grote rugtassen. De wekelijkse bazaartrip is altijd weer een gebeurtenis. Samen geld inleggen, vrijwilligers zoeken en de enorme bazaar afstruinen voor de goedkoopste appels, tomaten en kool. Want we hebben een grote familie te voeden en de kooksessies zijn dan ook een hele operatie. Ik neem de taak vaak met liefde op me en kook in een soort oude legerpan van een halve meter in breedte pasta’s, curry’s en knoflooksoep na een avondje doorzakken. Als het tijd is om te eten, wordt iedereen uit alle hoeken van het huis opgetrommeld en eten we met z’n allen in de kleine keuken. Veel te warm, erg krap, maar heel gezellig. Andere dagen eten we op z’n Perzisch, en rollen we een groot kleed uit in de woonkamer waar we allemaal omheen zitten.
Met zoveel mensen bij elkaar is het een eeuwig komen en gaan van mensen, en is er altijd wel iets te vieren. De laatste avond van die, de eerste van de volgende of gewoon omdat het vrijdagavond is. De familieleden zijn stuk voor stuk vrolijke mensen die allemaal blij zijn met die gezelschap. Veel van ons komen uit onherbergzame streken waar je weinig reizigers tegenkomt en waar je soms enorm op een voetstuk wordt gezet vanwege de grote reis die je onderneemt. Hier in de flat is iedereen normaal. ‘Oh weer iemand die de wereld rond fietst’. Dat maakt de sfeer heel ontspannen en zie je mensen genieten van de dagen die chaotisch en ontspannen tegelijk zijn.
Er is altijd wel iemand bezig met visa regelen, nieuwe paden kiezen of zich aan het voorbereiden om naar huis te gaan. De een gaat fietsend door Tadzjikistan, de ander is aan het bijkomen van avonturen in China en de volgenden gaan te paard door Kirgizië rijden. Met uitzicht op het Tian Shan gebergte maken elkaar tijdens lange balkonsessies enthousiast met tips over de doorreis en met goede reisverhalen en vooral stomme blunders onderweg. Ook ik kom heerlijk bij van de bergtochten en zit weer vol energie voor de volgende ruk naar het Verre Oosten. China ligt voor de deur!
