Eigen werk
Klaarwakker lag ik, jaar in jaar uit. We gingen op zomervakantie. Als klein kind was ik er al helemaal vol van en zei: ‘Tieme gaat een reisje maken’. Nu maakt Tieme weer een reisje en steekt morgen per fiets de grens tussen Turkije en Iran over. Het is twee uur ’s nachts en ik kan niet slapen. Ik heb een boel geleerd deze reis en merk tot mijn vreugde dat ik nog niet reismoe ben en nog die kinderlijke opwinding kan voelen voor het nieuwe en het avontuur.
Na vijf maanden in het zadel zeg ik Europa definitief gedag. Het was een boeiende en leerzame tijd. Van de zinderende Hongaarse steppe tot de ijzige Armeense bergtoppen en van luxueuze diners met chique wijn tot eenvoudige broodmaaltijden op een tapijt. Ik heb de vele gezichten van Europa van dichtbij mogen ervaren en ben ondanks de relatieve nabijheid meer dan eens tegen verrassingen aangelopen. Europa was tevens mijn startpunt waarin ik de routine van het fietsen moest aanleren, door een paar dalen moest om het zelfvertrouwen te winnen dat nodig was om hier te komen.
De spanning schuift steeds verder vooruit, als ik verder streven oostwaarts. Ik herinner me een reis die ik een jaar of vijf geleden maakte naar Roemenië en ik de gedachte om de grens met Oekraïne over te steken erg spannend vond. Na er geweest te zijn, lijkt dit bijna absurd, maar terugkijkend daarop besef ik wel wat onwetendheid en vooroordelen met je kunnen doen. Ik beschouw mezelf inmiddels als best ervaren reiziger met open vizier, maar schrok toch een beetje van dat besef. Het is eng om te bedenken hoe hardnekkig die vooroordelen zijn en meer dan eens zie ik het onderweg bij mensen die ik ontmoet. Ik ben nog in geen land geweest waar ze me niet waarschuwden voor hun buren. Het begon al in Duitsland, waar ze vreesden dat ik Tsjechië niet heelhuids zou verlaten. Daar dachten ze hetzelfde over Slowakije, en in Slowakije vonden ze Hongarije maar al te spannend. Het laat zien hoe angstig ons wereldbeeld is en hoe snel we een land, meestal ten onrechte, onveilig noemen.
Ik ben nu op weg naar de zogenaamde as van het kwaad, maar ben weinig onder de indruk. Voor zover ik weet is de Iraanse gastvrijheid legendarisch, en keren reizigers er met de meest fantastische verhalen van terug. Ik kan niet wachten het zelf te mogen ervaren. Ik draai me toch nog maar een keer om en probeer wat te slapen. Morgen word een mooie dag.
